ورود عضویت

دوره ای که به جرات میتونه ورق زندگیتو عوض کنه!

مطالب پیشنهادی از سراسر وب

ساخت "وبلاگ ویژه" در ارم بلاگ و امتیازات آن

دوره ای که به جرات میتونه ورق زندگیتو عوض کنه!

اعداد فرشته در عشق و روابط عاشقانه! ✓ورود به کانال یوتیوب

درمان انواع بیماری ها با مصرف آب قلیایی

وبلاگ هنر و صنایع دستی

۵ ماه پیش

» صنایع دستی: معجزات دستان ماهر

بهترین ایده های صنایع دستی

صنایع دستی معمولاً در شهرها و روستاها مورد استفاده قرار میگیرد. نیازی به فناوری های جدید نیست و آنها بیشتر بر تخصص بومی و سنتی تکیه دارند. صنایع دستی هر دو کالای مصرفی هنری است که با بینش، اندیشه و فرهنگ تولید می شود که در کل هنر صنعت نامیده می شود. در اینجا تاریخ مفصلی از هنرهای سنتی و صنایع دستی آورده شده است. هنر صنایع دستی در کنار چین و هند از قطبهای اصلی صنایع دستی جهان است که سابقه ای طولانی در پس خود دارد. شکی نیست که استعداد و نوآوری علاوه بر اشتیاق به هنر و صنایع دستی باعث شکوفایی و رونق صنایع دستی در این کشور شده است و مردم بر این باورند که صنعتگری فقط یک فعالیت بدنی نیست، بلکه هنرمندان صنایع دستی مانند شاعران یا نویسندگانی هستند که احساسات و تفکرات خود را در آثار خود منعکس می کنند.

صنایع دستی دریایی

اگر به سواحل این شهرها بروید حتما دیده اید که در ساحل صدف های بسیار زیبایی وجود دارد. در جریان جزر و مد دریا، تعداد زیادی صدف، حلزون و بقایای آبزیان خلیج فارس در سواحل جزایر متعدد این خلیج (کیش، ابوموسی، لارک، قشم هرمز و ...) جاری می شود. مردم بومی و خوش ذوق آن‌ها را جمع‌آوری می‌کنند و انواع نقاشی‌های برجسته، آویز، پرده، تزئینات، مجسمه‌ها و اقلام مختلف را برای فروش در بازار درست می‌کنند. مواد اولیه مورد استفاده شامل پوسته حلزون، صدف، استخوان ماهی، مرجان است و برای چسباندن قطعات انتخاب شده از چسب بی رنگ استفاده می شود. برای دوستانی که عاشق وسایل تزئینی هستند، خرید صنایع دستی دریایی در جنوب ایران می تواند گزینه خوبی باشد.

مطلب مرتبط طرز تهیه چیز کیک پنیری بدون گلوتن

سوغات برقع قشم هرمز و هرمزگان

یکی از لباس های سنتی زنان حاشیه شمالی خلیج فارس، برقع یا مقنعه های خاص آنهاست که در انواع مختلفی وجود دارد. حتما تا به حال تصاویری از زنان جنوبی با لباس های رنگارنگ و ماسک های جذاب دیده اید. این ماسک ها برقع نام دارند و در رنگ های مختلف سبز، قرمز و مشکی به فروش می رسند. برقع یکی از زیباترین لباس های زنانه در شهرهای جنوب ایران است که در بازارها نیز به فروش می رسد. بیشتر گردشگرانی که به جنوب ایران سفر می کنند برقع می پوشند و عکس می گیرند. برخی نیز آن را می خرند تا همیشه در میان وسایل خود داشته باشند. این برقع ها از بالای ابرو تا زیر بینی را می پوشانند.

چادرشب بافی هرمزگان و گیلان و گلستان

چادرشب یکی از بهترین سوغاتی های جنوب و شمال است. چادرشب بافی یک صنعت اصیل و سنتی است که قدمتی بسیار طولانی دارد. چادرشب پارچه‌ای ابریشمی است که بافت آن هنر دست زنان است.

به عنوان روتختی، روبالشی، رومیزی، تخت، پرده، زیرانداز استفاده می شود و در دو نوع رنگی می باشد. سیاه و سفید یا رنگارنگ اما معمولا در چادرشاب رنگارنگ از رنگ هایی مانند قرمز، نارنجی، زرد استفاده می شود و جایگاه ویژه ای دارد به طوری که یکی از ملزومات جهیزیه دختران است. به گفته کارشناسان، چون در گذشته از آن برای رختخواب در شب استفاده می شد، به آن چادرشب (شب در فارسی شب به معنی شب) می گفتند. مواد اولیه بافت چادرشب در گذشته به دلیل عدم افزایش جمعیت از پنبه یا پشم گوسفند و پشم شتر تهیه می شد. اما با توجه به پیشرفت تکنولوژی، افزایش جمعیت و پیدایش الیاف مصنوعی که یکی از واردات نیز می باشد، مواد اولیه تغییر کرده است. چادرشب بافی یا «کربافی» از دیگر صنایع دستی استان هرمزگان است که صنعتگران این رشته در تمام ایام سال مشغول فعالیت هستند.

سفالگری

قدمتی طولانی دارد. همین موضوع باعث جذابیت سفال ها برای گردشگران خارجی شده و آنها را به عنوان سوغات تبدیل کرده است. شهرهایی مانند لالجین، همدان، میبد و نطنز از معروف ترین شهرهای صنعت سفالگری هستند که به اشیایی که از گل پخته می شود، سفال نامیده می شود. هنرمند سفال‌ساز است، سفالگر و سفال تلفیقی صنعتی با هنر است که منجر به تولید سفال می‌شود. ساخت سفال پیشینه ای طولانی و درخشان دارد. با توجه به موقعیت جغرافیایی خاص که در تقاطع تمدن های باستانی و در مسیرهای مهم کاروانی قرار دارد، تقریباً در همه نقاط ایران در زمان های مختلف به ساخت سفال پرداخته اند.

لالجین همدان به دلیل وجود خاک به یکی از مراکز عمده سفال در استان همدان تبدیل شده است. لالجین از خاک رس است و بیشتر سفال ها بدون رنگ و با لعاب یکپارچه تعبیه شده است. محصولات این منطقه بسیار متنوع بوده و از نظر خاک و لعاب نسبت به سایر نقاط ایران نسبتاً خوب است. رنگ لعاب های تولید شده در همدان اغلب لاجوردی، آبی، حنا، زرد، سبز، فیروزه ای و قهوه ای است. تکنیک ساخت گچ لالیان کارایی بیشتری دارد، اما آجرکاری نیز به روش فشرده سازی و زهکشی انجام می شود و گاهی اوقات پوسته را با روش های برش، برش و افزوده تزئین می کنند.

میبد یزد در این منطقه سفالگری با خاک سفید انجام می شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه ای از خاک سفید خالص تری که ترکیب آن در هر منطقه متفاوت است و به صورت دوغابی متفاوت است، می پوشانند و سپس به رنگ های مختلف رنگ آمیزی می کنند. در نهایت تمام سطح سفال با لعاب های شفاف بی رنگ رنگ آمیزی و پوشش داده شد. نقاشی روی سفال تصویری از خورشید است و خورشید بانو نامیده می شود و دیگری تصویر گل های تزئینی، ماهی و پرندگان است.

سفال در بوشهر، هرمزگان و قشم

سفال یکی دیگر از صنایع دستی استان های جنوبی است. با توجه به اهمیت حیاتی آب در شهرهای گرم جنوبی، از دیرباز مرسوم بوده است که تجهیزاتی برای خنک کردن آب و خنک نگه داشتن آن و کارگاه های سفالگری که علاوه بر تامین تجهیزات آبسردکن، محصولات سفالی مانند: آب تهیه می کنند. کوزه، نوعی کوزه آبی به نام «جهله»، مجسمه های سفالی، کوزه قلیان، سر قلیان، انواع دیگ، کاسه و بشقاب. خاک سفالگری معمولاً از شهرهای اطراف تهیه می شود و از چرخ سفالگری سنتی استفاده می کنند. سفال در شهرهای بندرعباس و میناب بیشتر رواج دارد و یکی از مراکز مهم تولید کوزه در استان بوشهر شهرستان دشتستان و بندر کنگان است.

کاشی هفت رنگ شیراز

صنعت کاشی و کاشی کاری که بیشتر در زیورآلات بسیاری از معماری ها و به ویژه زیارتگاه های ایران یافت می شود، مانند سفالگری دارای تاریخ بسیار کهنی است. بر اساس آثار به دست آمده، آغاز کاشی کاری به دوره هخامنشیان برمی گردد. اما این نوع کاشی کاری تا زمان سلجوقیان رایج نبود.

اصطلاح کاشی هفت رنگ (به معنای هفت رنگ، که به طور خاص به عنوان کاشی کوئردا سکا یا بند خشک نیز شناخته می شود) برای اولین بار توسط مورخ سلطنتی ایلخانان برای توصیف تکنیک نقاشی روی لعاب به کار برده شد و هنوز هم استفاده می شود. اما عدد هفت به تعداد دقیق رنگ ها اشاره نمی کند، زیرا در این تکنیک ترکیب و رابطه رنگ ها بیشترین اهمیت را دارد. کاشی هفت رنگ امروزه در ابعاد 15*15 سانتی متر در هفت رنگ آبی، فیروزه ای، قرمز، زرد، حنایی، سیاه و سفید ساخته می شود. این تکنیک از مخلوط شدن رنگ ها با یکدیگر جلوگیری می کند زیرا آنها توسط خطوطی از جوهر خاصی با اجزای روغن و منیزیم از هم جدا می شوند. کاشی هفت رنگ در شیراز به کمال رسید. کاشی هفت رنگ شیراز از نظر کیفیت و ترکیبات شیمیایی لعاب آن با شهرهای دیگر متفاوت است.

تفاوت دیگر این است که نقش گل و مرغ (گل و مرغ) در شیراز بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. رنگ‌هایی مانند سبز روشن، صورتی، زرد و سفید بیشتر در شیراز رایج است و در میان این رنگ‌ها رنگ صورتی پررنگ‌تر است. یکی از بهترین نمونه های استفاده از کاشی هفت رنگ، مسجد نصیرالملک است که به آن مسجد صورتی نیز می گویند. از دیگر معماری های شیراز که از کاشی های هفت رنگ بهره برده اند، مسجد وکیل، عمارت نارنجستان و باغ عفیف آباد است.

ساخت کاشی هفت رنگ دوازده مرحله طول می کشد. 1. انتخاب خاک مناسب 2. "چاق کاردان" که در آن خاک رس خمیر و آماده می شود. 3. خشت کردن و تا حدودی خشک کردن کاشی ها 4. فشار دادن کاشی ها 5. "برشویی" یا بریدن بقایای آن با آب 6. ابتدا دور پخت (پخت خشتی) 7. اجرای لعاب سفید 8. دور دوم پخت (پخش لعاب سفید) 9. ترسیم طرح روی کاغذ 10. اجرای طرح روی کاشی 11. رنگ آمیزی و رنگ آمیزی با لعاب 12. دور نهایی پخت .

قفل سازی چالشتر

یکی از قدیمی ترین شهرهای محله شهرکرد در استان چهارمحال و بختیاری است. نوعی از صنایع دستی ایرانی که جنبه صنعتی آن بر ارزش های هنری آن برتری دارد، از دیرباز در چالشتر رواج داشته است. صنعت غفل سازی یا قفل سازی است. آغاز قفل سازی سنتی در چالشتر به دوره صفویه باز می گردد.

به گفته مردم محلی این شهر یکی از بزرگان چالشتر به نام خواجه عبدالله نصر در کودکی به اصفهان رفت و در آنجا هنر - صنعت قفل سازی را نزد استاد بزرگ اسلحه سازی به نام محمدعلی طلایی آموخت. سپس به چالشتر بازگشت و قفل بی نظیر این شهر را اختراع کرد. در چهارمحال و بختیار از قفل‌ها بیشتر به‌عنوان وسیله‌ای برای محافظت از اشیایی مانند کیسه‌های زینتی یا نمکدان (نوعی کیف دست‌ساز) استفاده می‌شد. مردم علاوه بر محافظت از برخی قفل ها به عنوان طلسم استفاده می کردند. آنها معتقد بودند که اگر قفل های قفل عتبات عالیات را ببندند، دعایشان مستجاب خواهد شد. و گاهی به شکرانه دعای مستجاب آنها را قفل می کردند. در برخی موارد، قفل های مخصوص طراحی شده توسط حاکمان سفارش می شد. به نام خدا و ائمه اطهار مزین شده بودند. یکی از نمونه ها قفل درب کعبه است. توسط حاج عبدالوهاب ریاحی چالشتری (از چالشتر) در مکه ساخته شده است.

یکی از این قفل ها جنبه فرهنگی و اعتقادی مردم را برجسته می کند. به آنها «غفل کمر» می گویند. نوع دیگری به نام باخو ساخته شد تا قاطرها را قفل کند تا پراکنده نشوند. امروزه قفل های سنتی چالشتر در اندازه های کوچک و به عنوان زیورآلاتی مانند گردنبند ساخته می شوند.

یک قفل چالشتر معمولی از 13 قسمت به نام های توپه (بدنه)، دوپایه، دسته (دسته)، میخ (میخ)، ته قفل (پایه)، تبلک، دری، فنار (چشمه)، زبانه، مارپیچ، واشر، ماسوره تشکیل شده است. و دری ماسوره. همه آنها دست ساز هستند. کلید چهار قسمت دارد: دسته (دسته)، وربند، ماسوره و مارپیچ. هر کلید دارای قفل منحصر به فرد خود است و نمی توان از آن برای باز کردن قفل دیگری استفاده کرد. به همین دلیل است که کلیدها در جهت عقربه های ساعت یا خلاف جهت عقربه های ساعت می چرخند. قفل ها معمولاً از مس، آهن، برنج و چدن ساخته می شوند.

وریس بافی

پیشرفت های تکنولوژیکی و تغییر سبک زندگی امروزی باعث شده که برخی از صنایع دستی کاربرد خود را از دست داده و منسوخ شوند. اما ارزش خود را به عنوان میراث فرهنگی حفظ می کنند. یکی از این صنایع دستی واریس بافی از ایل بختیاری است. واریس نوعی بافت است که متناسب با نیاز عشایر و با تکنیک کارت بافی تولید می شود. کارت بافی از دیرباز بین تمدن های باستانی رواج داشته است. کارت بافی نوعی نوار بافی است که نه بر روی ماشین‌های بافندگی یا نساجی، بلکه روی کارتن‌هایی که کارت سوراخ‌دار هستند، انجام می‌شود. تاریخچه کارت بافی به هزاره سوم تا دوم قبل از میلاد می رسد این تکنیک در بین مردم عشایر رواج داشته است، اما متاسفانه نمونه ای از کارت بافی از زمان های قدیم در دسترس نیست. با توجه به بررسی های انجام شده می توان اطمینان داشت که کارت بافی همچنان توسط ایل بختیاری، لرهای لرستان و ایل شاهسون انجام می شود. تنها مناطقی که روستاییان به کارت بافی می پردازند، قلعه زه، زاوین (کلات نادری)، قوچان در روستای لایین (درگز خراسان) و فردوس است. نوارهای دستبافت به نام های مختلف در مناطق مختلف رایج است. مثلاً در چهارمحال و ایلام واریس بافی، در قزوین پان بافی و در خراسان مداخله بافی است.

مواد اولیه کارت بافی پشم دست تابیده، موی بز، ابریشم، نخ های طلایی تابیده شده، کتان و پنبه مرغوب می باشد. در این کاردستی از ابزارهایی مانند کارتن، بافندگی، لفاف، پود، شاتل، شانه، کاغذ توری و مهره های رنگارنگ استفاده می شود. نوع گره یا نحوه عبور نخ از کارت ها توسط الگو تعیین می شود. در تکنیک واریس بافی نقوش و نقوش از طریق عبور نخ از کارت ها نیز ایجاد می شود. سپس با پیچاندن کارت ها می توان تنوع بیشتری به طرح ها اضافه کرد. اگر نخ بر اساس طرح از کارت عبور داده شود و سپس کارت به جلو یا عقب کشیده شود، نقوش مشابهی از طریق نوار ایجاد می شود. این بدان معناست که امکانات زیادی برای ایجاد انواع نقوش هندسی وجود دارد. درختان، پرندگانی مانند طاووس، چشم خروس، پیچک، چلیپا و یا کتیبه های واقعی از جمله نقوش به کار رفته در واریس بافی است که هر کدام بیانگر معنای خاصی در فرهنگ سنتی ایران است. قرمز و خاکستری گیلاسی بسیار رایج هستند، اما سیاه و طلایی نیز در برخی از آنها یافت می شود.

چهل تکه دوزی

چهل تکه دوزی یا تکه دوزی یکی از گلدوزی‌های سنتی ایران است که به آن «خاتمی دوزی»، «لندره دوزی» یا «تکه دوزی» نیز می‌گویند. این کاردستی هنر دوخت انواع پارچه های ساده، گلدار، راه راه و خال خالی است و نام چهل تکه (چهل تکه) به استفاده از تعداد زیادی تکه در این هنر دستی اشاره دارد. پارچه ها به شکل های مربع، مثلث، مستطیل و الماس بریده می شوند که با دوخت های ساده از پشت به یکدیگر متصل می شوند. سپس آنها را دوخته و به یکدیگر محکم می کنند. چیزی که این کاردستی ها را شیک می کند ترکیب رنگ ها و اندازه قطعات است که با چیدمان مناسب پارچه های متنوع و پرکاربرد در کنار یکدیگر ایجاد می شود. هنگامی که تمام قطعات به صورت مربع، مستطیل و به خصوص مثلث هم اندازه باشند، محصولات نهایی مانند قطعات خاتم، نوعی خاتم قدیمی ایرانی به نظر می رسند. به همین دلیل این لحاف ها به نام کاتامی دوزی نیز شناخته می شوند. گاهی برای زیبایی بیشتر، دوخت ابریشم را در برخی قسمت‌ها، مثلاً روی درزها انجام می‌دهند، اما این عمل بیشتر در نمونه‌های قدیمی‌تر دیده می‌شود.

روش های چهل تکه را می توان به پنج گروه کلی تقسیم کرد: 1. روش ساده 2. روش معرق یا خیمه دوزی 3. زخیم دوزی و بورشی 4. روش پارچه نمدی یا نمدی 5. مراسعه ” یا روش منبت کاری. در روش ساده، فرم ها بیشتر هندسی هستند و از پارچه های گلدار بیشتر استفاده می شود. در روش معرق ابتدا خالق طرح را روی پارچه زمینه می کشد، سپس چند تکه خاص را برش می دهد و تکه های هم اندازه را از پارچه های دیگر جایگزین می کند. لحاف با اهمیت دادن به هماهنگی رنگ ها، محاسبه اندازه ها و استفاده از دوخت های تزئینی روی درزها، منظره ای جذاب به دست می آورد. برای روش «زخیم دوزی و بورش» از پنج تا شش لایه پارچه استفاده می‌شود که از این رو «زخیم» به معنای کلمه ضخیم در فارسی نامیده می‌شود. ابتدا طرح روی پارچه زمینه کشیده می شود سپس با برش تکه ها از لایه های مختلف بالا، رنگ های لایه های پایین نمایان می شود. نمادی را می توان انجام داد زیرا از پارچه های نمدی استفاده می کند که به راحتی ساییده و پاره نمی شود و همچنین نیازی به تا زدن لبه ها نیست. و در روش مراسعه، هنرمند روی لحاف‌ها سنگ‌های قیمتی، مروارید، منجوق شیشه‌ای و زغره (سرمه و پولک) می‌دوزد. تکه دوزی در بسیاری از شهرهای ایران مانند استان چهارمحال و بختیاری محبوبیت زیادی دارد.

گلابتون هرمزگان

گلابتون با قدمتی بیش از دو هزار ساله نوعی گلدوزی سنتی هرمزگانی است. شورای جهانی صنایع دستی هرمزگان را به دلیل تولیدات منحصر به فرد و بی بدیل خود به عنوان مرکز گلاباتون ثبت کرده است. گلابتون نیز مانند بسیاری از هنرهای گلدوزی به دست دختران و زنان جوان این خطه جنوبی ساخته می شود. از این رو می توان آن را یکی از برجسته ترین هنرهای هرمزگانی دانست که سبک زندگی، باورها و سنت های جنوب ایران را به نمایش می گذارد. ما کمتر خانواده ای را پیدا می کنیم که به نوعی با گلابتون ارتباط نداشته باشد. بیشتر دختران جوان حداقل چند ساعت از روز را به این کار اختصاص می دهند. این کار علاوه بر کمک به رشد اجتماعی و درآمدی به آنها کمک می کند تا بخشی از اوقات فراغت خود را صرف ساخت این کاردستی زیبا کنند.

این کاردستی را گلابتون می نامند زیرا بیشتر با نخ طلایی که به گلابتون معروف است درست می شود. اما در هرمزگان به نام‌های دیگری نیز از جمله گلدوزی، کمدوزی، کماندوزی، برودریدوزی و زردوزی یاد می‌شود. واژه کام یا کمان به قاب دایره ای چوبی یا حلقه گلدوزی اطلاق می شود که پارچه دور آن محکم کشیده می شود. ابزار اصلی گلابتون حلقه و سوزنی به نام «قلاب» (قلاب) است. نخ که معمولاً نخ فلزی در طلا یا نقره است، مهمترین ماده گلابتون است. سطحی که گلابتون روی آن اجرا می شود معمولاً پارچه های کرپ با رنگ های ساده مانند زرد، سبز، مشکی، فیروزه ای، قرمز زرشکی و نارنجی است. گاهی اوقات از مواد دیگری مانند پولک یا مهره های شیشه ای کوچک نیز استفاده می شود.

از معروف ترین نقش ها و نقوش گلابتون می توان به اسلیمی و ختایی، بازوبندی، بوته روحی، محرماتی یا ستونی و بوته جقه اشاره کرد که بسیار مفصل است. و زمان بر است. پس از اتمام طرح مورد نظر، پارچه از حلقه جدا شده و به قسمت های مختلف لباس محلی مانند لبه های شلوار، یقه، دستبند یا نیم تنه دوخته می شود. امروزه کاربردهای جدیدی مانند روکش کوسن، تکیه گاه، دیوارکوب و قرآن کریم به چشم می خورد. شهرهایی مانند بندر لنگه، بندرعباس، میناب و روستاهای اطراف از مراکز مهم این هنر در هرمزگان هستند

چرم کاری (همدان)

چرم کاری به طور کلی به عنوان هنر استفاده از قطعات چرم طبیعی به منظور تزئین و ساخت یک محصول از طریق انواع روش های سنتی مانند سوزاندن چرم، خیاطی چرم، حکاکی روی چرم، نقاشی روی چرم و غیره تعریف می شود.

صنایع دستی چرمی بدون شک از محصولات پرطرفداری است که در آن کل فرآیند از دامداری و تهیه چرم خام، آهک کاری، نمک پاشی و غیره با دست و به صورت کاملاً سنتی انجام می شود. با توجه به اشیای باقیمانده در موزه‌ها می‌دانیم که ایرانیان برای ساختن کفش و سلاح از چرم استفاده می‌کردند. یک محقق روسی در کتاب خود می نویسد: «مردم ثروتمند ایران از پوست گرانبهای حیواناتی مانند پلنگ استفاده می کنند و آنهایی که توانایی مالی ندارند از پوست گوسفند استفاده می کنند.

در تحقیقی که در 1500 سال پیش در مورد پوشش ایرانیان انجام شده است، آمده است که آنها کت پوستی بلند با آستین کوتاه می پوشیدند که تا بالای زانو می رسید. استان همدان به دلیل وفور مزارع دامپروری، به داشتن مصنوعات چرمی به ویژه چرم گاوی شهرت دارد. این چرم به دلیل کیفیت و همچنین کمیت شناخته شده ترین چرم در سراسر کشور است. برخی شواهد مکتوب معتبر در سفرنامه ها، تاریخ شهرت چرم همدان را تا دوره قاجار نشان می دهد.

همچنین وجود تالار دباغی در بازار سنتی همدان در خیابان اکباتان متعلق به سال های قبل از قاجار از نظر معماری ما را نسبت به قدمت دیرینه دباغی سنتی در همدان مطمئن می سازد. همچنین چرم سازی به روش صنعتی کنونی در سال 1312 هجری شمسی از شهر همدان و با تأسیس اولین کارخانه چرم سازی ایران آغاز شد. استفاده از چرم گاوی در روش سنتی تولید چرم رواج بیشتری دارد، زیرا این نوع چرم از دوام بیشتری برخوردار است و در نتیجه احتمال آسیب کمتری در ساخت چرم در فازهای مختلف وجود دارد.

علاوه بر این، محصولات نهایی فوق العاده خواهند بود. برای تهیه چرم‌ها باید پوست‌ها را سه تا شش روز در آب خیس کنید تا نمک و خشکی آن‌ها از بین برود. نمک پس از جدا شدن از بدن مرده حیوان به پوست اضافه می شود. مراحل بعدی در چرم سازی عبارتند از: کندن مو، دم کردن، نمک پاشی، دباغی با گردو، گوشت دادن، رنگ کردن و پرداخت. روش ساخت چرم به طور سنتی سه ماه طول می کشید. آنها از چرم آماده شده برای ساخت طیف وسیعی از محصولات مانند لباس، کفش، کیف، تابلو فرش، جلد کتاب و غیره استفاده می کنند.